حکایت نارنج و پرتقال

در روزگاران دور، درست زمانی که اینجانب نوجوانی هفده هجده ساله

بودم ؛ روزی همسایه طبقه پایینی همراه با دخترش به منزل ما نزول اجلال

فرمود . بنده سراپا تقصیرمانند بعضی از دخترکان آن زمان در رویا و خواب

و خیال خود بوده و از هفت دولت آزاد !

مادر امر فرمود ظرفی میوه به جهت پذیرایی ازمیهمانان مهیا کرده بیاورم

من هم در همان خواب و خیال خود ظرف میوه را بردم .

چندی نگذشته بود که پدرجان نهیب زدند که هان ! این نارنج در ظرف

میوه چه می کند ؟

این جمله معانی زیادی داشت...

ازجمله چشمهایت آلبالوگیلاس می چیده دختر؟

این از دختر بزرگ کردنمان !

حواست کجا سیر می کند ؟

والی آخر !!!

همسایه طبقه پایینی هم که زنی بود به غایت حسود و بخیل به جهت

تمسخربنده با صدای بلند شروع به خندیدن و تمسخر کرد !

جوابش را گذاشتیم برای بعد یعنی سالها بعد که بابت تمام آزار و

اذیت ها و دری وری گفتن هایش  اساسی از خجالتش درآمدیم اما آن

لحظه تنها سکوت کردیم .

تنها چند دقیقه بعد ...

دخترش که دوسالی از من کوچکتر بود فرمود که این پرتقال ترش است

ونمی تواند آن را بخورد .

مادرش خواست لاپوشانی کند اما از چشمهای ریزبین من چندان دورنماند

بلی ... حضرت والا نارنج میل می فرمودند و گمان می بردند پرتقال است

به جبران خنده ی تمسخر آمیز چندلحظه قبل لبخند پت و پهنی نثار مادرو

دختر نموده ، فرمودیم : باز گلی به جمال خودمان که فرق نارنج و پرتقال

را ازروی ظاهرش متوجه نشدیم شما که ازروی مزه ی آن هم الی

ماشالله نفهمیدی نارنج است و پرتقال نیست !

گذشت تا امروز که داشتم نارنجی را آب می گرفتم و متوجه شدم

ظاهر نارنج باطن پرتقال !

یک باره یاد این خاطره افتادم !!!

حواترین : چرا هیچی شبیه خودش نیست ؟ هیچی طعم خودشو نداره حتی آدامس خرسی و کیت کت

که دوتا خوراکی مورد علاقه بچگی های منه !

من...حواترازحوا