گفتیم چندساعتی دوراز هیاهوی بچه ها دور هم باشیم

بهاره دخترش را به مادرش سپرد . نفیسه دختروپسرش را پیش همسرش

گذاشت و من هم به عادت تمام پنج شنبه ها که پسرک شب را خانه مادرم

می ماند ، فارغ از مادری بودم .

گفتیم برویم گوشه ای چندساعتی دورهم باشیم قهوه ای بخوریم و یاد

سالهای 76-77 کنیم . آنروزها که زیر نیمکتهامان شمع روشن می کردیم و

دبیر ادبیات هی بو می کشید می گفت جایی آتیش گرفته ؟

آنروزها که زنگ ورزش حیاط مدرسه را روی سرمان میگذاشتیم و فوتبال

بازی می کردیم

زنگ تفریح روی روپوش های سرمه ای همدیگر، آب می پاشیدیم

بعداز تمام شدن مدرسه روی سر بچه ها سوسک می انداختیم یازنگ

خانه هارا می زدیم و فرار می کردیم ...

گفتیم چندساعتی خلوت کنیم به یاد اول دبیرستان و اخراجی ها

بیاد دوم دبیرستان و معلم عربی مان

بیاد سوم دبیرستان دبیر ادبیات و زبان انگلیسی مان

بیاد پیش دانشگاهی که نفیسه نیامد و بهاره عاشق شد و من گیج دردهایی که

آزارم می داد .

وای که چقدر حرف داشتیم .

همسر بهاره، اما هر دقیقه زنگ زد به موبایل بهاره به موبایل من !

کم کم حس کردم شیرینی باهم بودنمان تلخ شد !

تلخش کرد ...

برگشتیم و درراه داشتم به حرف همسرم فکر می کردم ...

- ماهی رو هرچقدر محکم تر بگیری زودتر لیز می خوره !

حواترین :

آهنگ وبلاگ باران پاییزی را گوش م کنم همزمان با تایپ و اشکهایم می بارد و شاید تنها کسی

که می داند چرا همان بهاره است که می دانم هرگز اینجا را نخواهد خواند...

مهروی عزیزم آخرین کامنتت رو پاک نکردم می فهمی یعنی چی ؟

من ... حواترازحوا